ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΠΟΥΓΑΤΣΕΣ, ΚΟΥΛΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ…
Είναι ένα καλό ερώτημα εάν στο νομοσχέδιο για τα ραδιοτηλεοπτικά υπάρχει σκοπιμότητα στην περίπτωση των δημοτικών τηλεοπτικών καναλιών, όπως είναι η TV100, ή πρόκειται απλώς για σύμπτωση. Όταν είχα γράψει για μια «σφιχτή Αθήνα» που δεν θέλει να βλέπει πέρα από τη μύτη της, κάποιοι φίλοι Αθηναίοι αλλά και Θεσσαλονικείς «ανοιχτόμυαλοι» μου την έπεσαν ότι βλέπω κόντρες, Αθηναίοι VS Θεσσαλονικέων και άλλα τέτοια θρίλερ.
Τα θρίλερ δεν μου αρέσουν και φυσικά δεν θα τα επέλεγα ποτέ. Απλώς έχοντας εργαστεί στην πολιτική επικοινωνία επί 15 χρόνια τώρα, αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση, διαπίστωσα απλώς ιδίοις όμμασι τη θεσμική εξάρτηση όλων όσων δρουν πέρα από την Αττική Οδό (μην σας πω πέρα από το Κολωνάκι και λαϊκίσω) από την κεντρική διοίκηση. Επίσης είδα την προσπάθεια νομαρχών και δημάρχων (από τον Ψωμιάδη μέχρι τον Μπουτάρη) να πετύχουν τα αυτονόητα «κατασκηνώνοντας» έξω από τα γραφεία των υπουργών ή των υφυπουργών. Σίγουρα κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, κάποιοι σπεκουλάρισαν, κάποιοι το πήραν στραβά. Αλλά κι αν οι αλήθειες είναι πολλές, η πραγματικότητα είναι μία. Η οποία κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξει θεσμικά.
Είδα βουλευτές να κατακρίνουν κάθε φωνή για τη διάσταση Αθήνας – Θεσσαλονίκης να την επικαλούνται στις προεκλογικές περιόδους και στις περιόδους που ήταν ζόρικα γι” αυτούς -δεν πιάνανε τους στόχους. Διάβασα και δημοσιογράφους από τη μια να απαξιώνουν κάθε διατύπωση αυτού του χάσματος κι από την άλλη να την επικαλούνται κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον. Μια υποκρισία που εξηγείται μόνο με ψυχολογικούς όρους, άρνηση να δούμε κατάματα την αλήθεια.
Στο… ενδιάμεσο όλων αυτών, θυμόμουν τους Ροδίτες να βρίζουν το κράτος της Αθήνας για την κακή κατάσταση της εισόδου από το αεροδρόμιο στην πόλη το 2002, τους Πατρινούς να διαμαρτύρονται για την -τάχα- ολυμπιακή πόλη το 2004, τους Λαμιώτες να βρίζουν επίσης την Αθήνα για το Μαλιακό τη χρονιά του μεγάλου δυστυχήματος με τους μαθητές. Είδα την εγκατάλειψη της Πελοποννήσου που το οδικό της δίκτυο πριν 5 χρόνια ήταν απαράδεκτο, τώρα παραμένει χάλια, τη Λακωνία πανέμορφη αλλά 40 χρόνια πίσω -κινηματογραφική ομορφιά, αλλά και την ξεχασμένη Ελλάδα της παραμεθορίου.
Η σκέψη μήπως κάνω λάθος που θεωρώ ότι το κράτος των Αθηνών κρατά σε ομηρία τη Θεσσαλονίκη, επιβεβαιωνόταν από όλα τα παραπάνω κι άλλα πολλά που τώρα δεν μου “ρχονται.
Α, ήρθε κι ο Καλλικράτης που ακύρωνε τον εαυτό του με τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις. Και γενικώς με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων με ταυτόχρονη παρακράτηση πόρων! Έτσι γινόταν πιο συγκεντρωτικό το σύστημα. Πιο εξαρτημένο από την Αθήνα. Απόδειξη ο κυρ Γιάννης που πίστευε ότι θα αλλάξει τα πάντα αλλά συνέχισε να χτυπά πόρτες στα υπουργεία για να κερδίσει τα αυτονόητα.
Εδώ και ένα χρόνο βλέπουμε ότι το κράτος παρακρατούσε ως μη όφειλε την τακτική επιχορήγηση από το ΚΘΒΕ προκαλώντας του οικονομική ασφυξία. Λίγο αργότερα το ΝΟΗΣΙΣ, εγκαταλειμμένο από την πολιτεία -ούτε διοικητικό συμβούλιο δεν διορίζει το αρμόδιο υπουργείο. Τώρα έρχεται αυτό το νομοσχέδιο που προβλέπει έμμεσο πλην σαφές λουκέτο για την TV100. Θα προσθέσω και την ΕΡΤ που άνοιξε στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη άργησε λιγάκι και μάλλον απαίτησε ιδιαίτερο αγώνα από κάποιους. Αλλά και την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου που γλίτωσε με ηλεκτροσόκ της τελευταίας στιγμής. Είναι τυχαία όλα αυτά;
Φυσικά υπάρχει οικονομική κρίση με τεράστια προβλήματα, όμως τέτοια θέματα δεν δημιουργήθηκαν με τους μεγάλους φορείς της Αθήνας.
Εν πάσει περιπτώσει, τα γράφω όλα αυτά γιατί εδώ στη Θεσσαλονίκη πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Να μη τα περιμένουμε όλα από την Αθήνα. Να μάθουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικά μας. Να αντιλαμβανόμαστε, να εμβαθύνουμε και να μην τα απαξιώνουμε -γιατί αυτό συμβαίνει κατά κόρον- κι ας μη συμμετέχουμε εμείς σ” αυτά απαραιτήτως. Γιατί ποτέ δε μας φταίνε μόνο οι άλλοι, εκείνοι κοιτούν το δικό τους συμφέρον. Να κάνουμε καμπάνιες για τη στήριξη του ΚΘΒΕ, του ΝΟΗΣΙΣ, της TV100, της ΕΡΤ3. Του Αγγελιοφόρου. Όχι μόνο όταν μας αφορά προσωπικά. Γιατί όπως βλέπουμε έρχεται και στο κεφαλάκι μας. Ιστορικά επιβεβαιωμένο. Ακολουθούμε πάντα εμείς. Κι όποιος έχει αντίρρηση, ας δει το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ας δει την ανύπαρκτη ακτοπλοΐα, ας δει την αποβιομηχάνιση. Ας δει το μετρό, ας δει την υποθαλάσσια (το μη έργο που μας στέρησε ένα έργο). Εξάλλου η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη με ιστορίες ήττας. Καλά που έφτιαξε τη Νέα Παραλία ο Πρόδρομος και παλεύουμε την κατάθλιψη.
Καμπάνια λέμε. Να έρχονται πάνω και να σέβονται. Να σέβονται αυτά που είμαστε κι αυτά που κάνουμε. Όχι μπουγάτσες, κουλούρια κι ερωτική πόλη. Κι όχι φυσικά ως αντικυβερνητική αντίδραση. Αλλά ως αναγκαιότητα για να σταματήσουμε τον υπερεικοσαετή κατήφορο. Και για να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας, τα δικά μας πράγματα. Γιατί το αξίζουν (όσο και όπου το αξίζουν). Και γιατί χωρίς αυτά, απλά, θα γίνουμε ακόμη φτωχότεροι.
Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου