Αρκάς

Χαμηλές πτήσεις του Αρκά: Ο επίλογος που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ

Κυκλοφορεί σήμερα στο ίντερνετ, ο επίλογος που δε δημοσιεύτηκε ποτέ, σε ένα από τα καλύτερα κατά πολλούς κόμικ του Αρκά. Τις "Χαμηλές Πτήσεις". Παρακάτω υπάρχει η εν λόγω εικόνα. Δε θα σταθώ όμως σε αυτό, αλλά σε ένα σχόλιο ενός χρήστη στην ανάλογη ανάρτηση του news247.

Και το σχόλιo:

axinos • 

Ποτέ δεν ήμουν fan σε κάτι. Από μικρός δεν μου άρεσε να ακολουθώ την πεπατημένη ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ανακάλυψα όμως μέσα στα χρόνια που πέρασαν ότι ήμουν και παραμένω μεγάλος fan ή ελληνιστί θαυμαστής, του Αρκά.
Έναν άνθρωπο που δεν τον έχω συναντήσει ποτέ, ούτε καν ξέρω πως είναι φατσικά.
Πως τα κατάφερε δεν ξέρω.
Προτίμησε να τον κάνουμε να μας αγαπήσει μέσα από τα σκίτσα του και όχι μέσα από το lifestyle του.
Θυμάμαι την πρώτη εντύπωση που μου έκανε ο κόκκορας. Ήταν η εποχή που ξεφύτρωναν ελληνικά και ξένα κόμιξ, μέσα από τις εκδόσεις της Βαβέλ και αργότερα του Παρά Πέντε.
Μετά προστέθηκε στην παρέα και το γουρούνι. Έβλεπες να κυκλοφορούν παντού, φορεμένα τα μπλουζάκια με το γουρούνι να ομολογεί ότι "Όλες με θέλουν για το κορμί μου".
Μετά ήρθε το Show Business, το "Μετά την καταστροφή", "Ξυπνάς μέσα μου το ζώο", ο Καστράτο με τη Λουκρητία, ο "Ισοβίτης" και μια μέρα φτερούγησε ένα σπουργίτι κάνοντας ιδιαίτερη την παρουσία του γιατί πετούσε χαμηλά.
Η σκέψη που έκανα, που πιθανόν να την έκαναν και πολλοί άλλοι, ήταν ο σκιτσογράφος δημιουργός είχε κάποιο θέμα με τον πατέρα του και μας το μετέφερε μέσα από το κόμιξ του.
Τώρα που είδα αυτό το σκίτσο, δεν είμαι σίγουρος ότι βεβαιώθηκα.
Μάλλον το μικρό σπουργίτι είμαστε κάπου, εμείς όλοι.
Όταν είμασταν νέοι είμασταν ισοπεδωτικοί, μας ανήκαν τα πάντα.
Μεγαλώνοντας ανακαλύψαμε ότι ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι είμασταν αλώβητοι.
Ανακαλύψαμε ότι με το που γίναμε γονείς, μιλούσαμε με τους γονείς μας λες και είμασταν συνομίλικοι. Είχαμε και οι δύο τον ίδιο παρονομαστή. Τα παιδιά.
Βλέπαμε τον εαυτό μας σε αυτά, κάνοντας τα ίδια που έκαναν και σε εμάς οι γονείς μας, φυσικά πιο "προοδευτικά". Όταν όμως μεγάλωσαν και καβάλησαν την πρώτη τους μηχανή, μας έλουζε κρύος ιδρώτας, ξενυχτώντας μέχρι να γυρίσουν, όπως έκαναν και οι δικοί μας γονείς, όταν εμείς κάναμε τα ίδια (και χειρότερα μην πω).
Τώρα βλέπω να διαβάζει ο γιός μου τις Χαμηλές Πτήσεις, όπως κι εγώ στην ηλικία του.
Δεν ξέρω τι σκέψεις κάνει.
Όταν γίνει γονιός να θυμηθώ να τον ρωτήσω