Τι Μου Έμαθε το Sex and the City
Είναι άραγε νωρίς να παραδεχτούμε την επίδραση του Sex and the City στην pop κουλτούρα των τελευταίων ετών; Δεν έχω καμία αντίρρηση ως προς την αναγνώριση της επιδερμικότητας και - εν μέρει - της γραφικότητας της σειράς, αλλά και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι εξίσου αδιάφοροι, όταν η ιστορία έχει αποφασίσει να γραφτεί. Αυτό που μένει, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητα το ηθικά άμεμπτο και το ποιοτικά αψεγάδιαστο. Είναι αυτό που σε παροτρύνει να επαναπροσδιορίσεις τα standards σου, ακόμη και σε επουσιώδη ζητήματα. Φυσικά, εγώ θα ασχοληθώ μόνο με την αποδομητική πλευρά του θέματος - η αντικειμενική αποτίμηση ας γίνει απ’ τα εγγόνια μου.
-Δεν έχει σημασία τι γράφεις, όταν το γράφεις καπνίζοντας, μέσα από ένα καλόγουστο διαμέρισμα στο Μανχάταν. Για παράδειγμα, η Carrie στήριξε ολόκληρη την καριέρα της στην αναπαραγωγή αφόρητων κλισέ για ερωτικές σχέσεις, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να λογοδοτήσει για το τετριμμένο της φλυαρίας της. Καθόμαστε και την κοιτάμε όλοι σαν χάνοι, ενώ αυτή απλώς διατυπώνει αυτονόητες αλήθειες, κοιτώντας χαμένη την θέα έξω απ’ το παράθυρο, με τα σγουρά μαλλιά της να πέφτουν άτακτα αλλά επιμελώς στους fashionably σκελετωμένους ώμους της. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν εντυπωσιάζεται με τις κοινότοπες διαπιστώσεις της, αλλά το στυλιστικό της context είναι τέτοιο, που θα θέλαμε να κάνουμε κι εμείς τις ίδιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις (OMG, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΣΤΟ ΣΕΞ) κάτω από τις ίδιες συνθήκες.
-Όταν οι γυναίκες κάνουν σεξ χωρίς δεσμεύσεις με πολλούς διαφορετικούς άνδρες, σε σπίτια με χαμηλό ενοίκιο και με εντελώς απεριποίητα μαλλιά, είναι φτηνές τσούλες. Όταν κάνουν σεξ με πολλούς διαφορετικούς άνδρες, στα ακριβά τους διαμερίσματα, πλήρως στυλιζαρισμένες, και μετά μιλούν γι’ αυτό διεξοδικά, είναι η σύγχρονη εικόνα της χειραφέτησης, που όλοι πρέπει να θαυμάσουμε.
-Γενικά, είναι κακό να παίζεις με τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους. Καλό είναι να είσαι ξεκάθαρος απέναντί τους και να μην διεκδικείς περισσότερα απ’ όσα σου αξίζουν. Να παίρνεις πάνω-κάτω όσα είσαι διατεθειμένος να δώσεις, για να μένουν όλοι ικανοποιημένοι. Εκτός αν είσαι η Carrie και κάποτε ερωτεύτηκες τον Big. Σ’ αυτή την περίπτωση, δικαιούσαι να καλλιεργήσεις φρούδες ελπίδες σε όσους ποντάρουν μάταια στην ερωτική σου ανταπόκριση, να ξεκινήσεις χρησιμοθηρικές σχέσεις με κόσμο που δεν σε ενδιαφέρει, και να παρασιτήσεις εις βάρος των προσώπων απ’ τα οποία μπορείς να λάβεις πρόσκαιρη ικανοποίηση, μέχρι ο Big να γυρίσει κοντά σου και να δικαιώσει τη νοσηρή λατρεία που τρέφεις και για την πιο βρωμερή κλανιά του. Στο τέλος, το παράλογα μαζοχιστικό ιδεώδες που έχεις ταυτίσει με τον έρωτα, θεραπεύει κάθε υπόνοια τύψης για τα δεινά των άλλων.
-Οι φίλοι είναι το πολυτιμότερο κόσμημα της απρόσωπης και ταχύρρυθμης αστικής ζωής - βασικά, ο μόνος λόγος για να υποφέρεις τις συνεχείς δοκιμασίες και τις αδιάκοπες απογοητεύσεις που επιφυλάσσουν οι επαγγελματικοί και οι ευρύτεροι κοινωνικοί δαίμονες του μοντέρνου lifestyle. Αυτά, σε θεωρητικό επίπεδο. Πρακτικά, δικαιούσαι να εκτονώνεις συστηματικά τον ανεκλάλητο εγωκεντρισμό σου πάνω τους, θεωρώντας αυτονόητο ότι το πρόβλημά σου είναι πρόβλημά τους, και μάλιστα βασικό. Σε γενικές γραμμές, οι φίλοι σου είναι μια βολική αφορμή για να συνεχίσεις να ασχολείσαι με τον εαυτό σου, ακόμη κι όταν δεν είσαι μόνος σου, χωρίς να θεωρηθείς ψυχάκιας. Είναι προβολές της προσωπικότητάς σου με διαφορετικό κεφάλι, επιφορτισμένες με την υποχρέωση να αναμοχλεύουν με ενδιαφέρον τις βαρετές σου ανησυχίες, μέχρι να κουραστείς. Τότε μόνο μπορούν να φερθούν κι αυτοί σαν αυθύπαρκτοι άνθρωποι - όχι για πολύ όμως - γιατί σύντομα η φιλαυτία σου θα ξαναφουντώσει, απαιτώντας την αμέριστη συγκέντρωσή τους στο πρόβλημά σου. Οι δικές τους ιστορίες είναι απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα από το full time δράμα σου. Μια ευκαιρία να βάλεις ένα ωραίο ρούχο και να πας μια επίσκεψη.
-Ένα μεγάλο κομμάτι pizza θεωρείται επαρκές γεύμα, ειδικά αν το τρως στον δρόμο, καθώς περπατάς και συζητάς με τη φιλενάδα σου. Στον κανονικό κόσμο, ένα μεγάλο κομμάτι είναι απλώς το απαραίτητο ζέσταμα για να ακολουθήσουν ακόμη εφτά μεγάλα κομμάτια, αλλά αυτό είναι αδιάφορο για το Σύνταγμα Δεοντολογίας που εφαρμόζουν τα κορίτσια. Κατά κάποιον τρόπο, μοιάζουν σα να καταναλώνουν την Ιδέα της πίτσας και όχι το φαγητό καθεαυτό, επομένως και μόνο το συνειδησιακό βάρος μιας τόσο παχεντικής τροφής είναι αρκετό για να τα χορτάσει. Δεν είναι θέμα ποσότητας, λοιπόν, αλλά φιλοσοφικής βαρύτητας.
-Είναι OK να μη μαγειρεύεις ποτέ. Αρκεί να χρησιμοποιείς και ταξί κάθε μέρα, ώστε να διογκώνεται απρόσκοπτα το μέγεθος της εναλλακτικής εκείνης πραγματικότητας, όπου κάτι τέτοιο είναι δυνατόν, χωρίς να συνεπάγεται χρεωκοπία.
-Μία στήλη σε κάποιο άγνωστο έντυπο που όλοι αγνοούν, είναι αρκετή για να συντηρήσει ένα μαξιμαλιστικό lifestyle ασταμάτητων αγορών και εξόδων.
-Οι gay άνδρες είναι κάτι σαν φανταχτερό αξεσουάρ, που εμφανίζεται στην επικαιρότητα, μόνο όταν η συγκυρία δημιουργεί την ανάγκη για μια χρηστική flamboyant σφήνα. Τους αγαπάμε, τονίζουμε πόσο σημαντικοί είναι για μας, αναγνωρίζουμε ακόμη και τα δικαιώματά τους, αλλά ενόψει ενός αυστηρά προσωπικού περιστατικού «sorry guys, ο καφές/ το brunch/ η μπαρότσαρκα/ η τραγωδία είναι μόνο για κορίτσια». Ωστόσο, όταν τίποτα σημαντικό δεν συμβαίνει, οι gay είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι να πλαισιώσουν ένα trendy κάδρο καλοπέρασης και εύπεπτης αστειότητας.
-Το κινέζικο φαγητό είναι ένας μηχανισμός εμπέδωσης και εκτόνωσης της ατομικής μιζέριας και κακοτυχίας - περίπου ό, τι ήταν για τους Friends το παγωτό. Πρόκειται για τον βασικό εξοπλισμό της βιωματικής αναπαράστασης της ήττας, το απαραίτητο σκηνογραφικό prop της αυτοδραματοποίησης, στη Νέα Υόρκη. Όλοι το ψιλοσιχαίνονται, αλλά καταλήγουν σ’ αυτό αναπόδραστα, όταν το επιτάσσουν οι περιστάσεις. Το πιο χαρακτηριστικό ενθύμιο από μια μοναχική βραδιά με κλάμα και έντονες θύμησες είναι ένα ανοιγμένο κουτί με κινέζικο στο ψυγείο. Το τρως μόνος - κατά προτίμηση καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ σου. Αν έχεις παρέα, προφανώς πρέπει να προτιμήσεις άλλο φαγητό. Πάρε σουβλάκια.
-Είκοσι χρόνια καταναλωτικών οργίων και αναρίθμητα σύνολα πανάκριβων ρούχων χωράνε μέσα σε δύο ντουλάπες. Τα πολυτελή φιγουρίνια ανανεώνονται καθημερινά, τα παπούτσια αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, αλλά οι ντουλάπες παραμένουν δύο. Προφανώς είναι φοδραρισμένες με το ίδιο υλικό που ήταν και η τσάντα της Mary Poppins.
-Τα πιο σημαντικά κομμάτια του ύπνου στο Μανχάταν είναι η πόζα που παίρνεις λίγο πριν κοιμηθείς και το ειδυλλιακό της φωτιστικής συνθήκης υπό την οποία ξυπνάς. Γι’ αυτό, άλλωστε, και όλοι κοιμούνται με το παράθυρο ανοιχτό. Εκτός αν στη Νέα Υόρκη ο πρωινός ήλιος δεν τυφλώνει, όπως στην Αθήνα, αλλά προκαλεί κάτι άλλο, όπως φτέρνισμα ή ονυχομυκητιάσεις.
-Το ταξί είναι κάτι σαν την αγάπη της Χαρούλας Αλεξίου. Θα σε βρει όπου και να ’σαι. Επιπλέον, η Νέα Υόρκη είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να πεις στον οδηγό «ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟΝ ΜΠΡΟΣΤΙΝΟ» και να φανείς cool. Εκτός αν θέλεις να ακολουθήσεις τον μπροστινό για να του κλέψεις τα όργανα ή να του βγάλεις τα μάτια με μια βεντάλια, οπότε μάλλον θα φανείς περισσότερο psycho. Και πάλι όμως, το ταξί θα είναι εκεί για σένα, αρκεί να γείρεις casually στο πλάι του πεζοδρομίου και να κοιτάξεις με νόημα τον ορίζοντα της λεωφόρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου